Божий призыв

Автор: Александр Галецкий

Па чым цяпер напоі для народу?-
Зайшоў мужык у краму і глянуў на палок.
Такіх ён эцікетак ня бачыў можа з роду,
Бутэлькі захапілі ягоны пільны зрок.

Ні мог ён адарвацца, глядзеўшы на рад гэты,
Пузаценькай пасуды, напоўненай пітвом.
А ён жа быў любіцель, скажу вам па сакрэту,
Прыкласціся да чаркі, яшчэ і часцяком.

“А можа і ня трэба?” - бы штосці затрымала.
“Ну во яшчэ, ня трэба! Бяры і ні адну.
Адною не нап'ешся, напэўна будзе мала,”
- Як быццам штосці з боку падказвала яму.

“Эх, што тут доўга думаць, вось гэту чараўніцу
Я праглыну цяпер жа,другую апасля.
Можа яна адкрые такую таямніцу,
Якой яшчэ ня бачыў на гэтым свеце я”.

Вось у такім насторі, засунуўшы ў кішэню
Сваю такую радасць, якую можна піць,
Намацаўшы ў кішені яшчэ і семак жменю,
Падумаў, вось і добра, і ёсць чым закусіць.

Цераз гадзіну можа,парог пераступіўшы,
У сваёй роднай хаце, што прыгала сама,
Наводзіў ён парадак, шырока рот адкрыўшы,
Гундзеў пра дысцыпліну, якой тут, мол, няма.

А што было назаўтра? Хмурым быў той ранак,
хоць свяціла сонца, і спяваў пятух.
І круціўся ў ложку, быццам бы падранак,
Наш гаспадар хаты,зрок яго патух.

“Эх, як жа мне цяжка, можа пахмяліцца?
Ох, учора лішку, мабыць, я хапіў.
Тут жа дзесь бутэлька, тыж мая сястрыца,
О, яна ж пустая,учора ўсё дапіў.

А ісці мне трэба зараз на работу,
І было б някепска жонку абыйсці.
Бо яна мне сёння дасць ужо кампоту,
Будзе так прыемна, месца не знайсці ”.

Так вось, шмыгануўшы хуценька ў сенцы,
Знік ён за дзвярыма, як у стог ігла.
І панёс ён грошы зноўку той паненцы,
Што ў любую пору пахмяліць магла.

Ішоў , а сам ўсё думаў, можа і ня трэба?
І гэтая думка ўсё яшчэ жыла.
І дрыжэлі ногі, топаўшы аб глебу.
А думка такой яснай, светлаю была.

Чый жа голас зноўку ў сэрцы адазваўся,
І чыю ж параду ў галаве ён нёс?
І хто да сумлення яго дакранаўся?
А мы гэта знаем - сам Гасподзь Хрыстос.

Ен даўно ўжо бачыў гэтыя мытарствы,
І з любоўю, ціха думку пасылаў,
Бо хацеў убачыць яго ў Сваім Царстве ,
Чалавек жа думцы ўвагі не прыдаў.

Можа хто ўчуў той прызыў, людзі?
Можа хто ўбачыў тут вось і сябе?
Бог жа вечна прызываць не будзе,
Сёння хоча ўжо ўратаваць цябе.