Па-за часам
Автор: Марина Михалюк
Сталяе смагу водар навальніц, Жаданнямі ўздымаюся да зораў. Іржаўчына злятае ад званніц, Згасае неаб'езджаны мой нораў. Імкнуся праз стагоддзі ўдалячынь, Шукаючы нібыта паратунку, І адчуваю пах старых вяргінь, Што, быццам я, у пошуках прытулку. Кляновым лісцем заірдзее ўсход, Як самародак, выкаціцца сонца. Міне ў ваду вякоў наступны год, І зноўку час пацягнецца бясконца. Схаваемся ў труну, як знічкі, мы, Бары нам памахаюць развітальна. Зноў родныя абмыюцца слязьмі, Ім насып пазірне ўслед сакральна. Кашуляю агіды ці тугі Нас апрануць, пазбаўленых Радзімы? Там, па-за часам, лёсу сэнс другі Адкрыецца: хто нашы пабрацімы...
https://holypoem.com/1792
@holypoem
