Па-за часам

Сталяе смагу водар навальніц, 
Жаданнямі ўздымаюся да зораў. 
Іржаўчына злятае ад званніц, 
Згасае неаб'езджаны мой нораў. 

Імкнуся праз стагоддзі ўдалячынь, 
Шукаючы нібыта паратунку, 
І адчуваю пах старых вяргінь, 
Што, быццам я, у пошуках прытулку. 

Кляновым лісцем заірдзее ўсход, 
Як самародак, выкаціцца сонца. 
Міне ў ваду вякоў наступны год, 
І зноўку час пацягнецца бясконца. 

Схаваемся ў труну, як знічкі, мы, 
Бары нам памахаюць развітальна. 
Зноў родныя абмыюцца слязьмі, 
Ім насып пазірне ўслед сакральна. 

Кашуляю агіды ці тугі 
Нас апрануць, пазбаўленых Радзімы? 
Там, па-за часам, лёсу сэнс другі 
Адкрыецца: хто нашы пабрацімы...
https://holypoem.com/1792
@holypoem

добавил: Михалюк Марина 1609 читателей

Похожие стихи

За чертой
Марина Михалюк
1845
Не ахвярай жыцця
Марина Михалюк
1710
Я иду
Марина Михалюк
752
Людское мора
Марина Михалюк
2971
Так хочется
Марина Михалюк
1272
1114
0

Комментарии

Комментариев нет

Форма входа

Тематика стихотворений

Статистика пользователей

Онлайн всего: 272
Гостей: 272
Пользователей: 0